رضا درمیشیان امضای مستقل کارگردان جوان
رضا درمیشیان این روزها با نمایش دو فیلم، در کانون اخبار قرار دارد. او این روزها، لامینور را در مقام تهیه کننده و مجبوریم را در قامت کارگردان، به روی پرده دارد.
به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، سینمادوستان، درمیشیان را از اواسط دهه ۸۰ و زمانی که دو مستند خانه خراب و جادوگر را جلوی دوربین برد، به یاد می آورند. مسیری که در ادامه به فیلم کوتاه پامنار رسید تا این کارگردان جوان، از توانمندی لازم برای تولید فیلم بلند برخوردار شود.
درمیشیان در اولین فیلم بلند خود (بغض)، دست بر روی سوژه مهاجرت گذاشت و توانست نگاه های بسیاری را به سمت خود معطوف کند. آن چه در بغض، قابل توجه بود، مسیری بود که کارگردان جوان، برخلاف خیلی از کارگردانان جدیدالورود انتخاب نمود. درمشیان در بغض، تفسیر نوینی از فرم ارائه کرد و در این طراحی، تمرکز ویژه ای را بر روی اصولی چون فیلمبرداری و تدوین قرار داد.
سازه نوینی که توسط درمیشیان برای آثارش طراحی شد، دیگر اجزای فیلم نظیر موسیقی، فیلمنامه و حتی طراحی صحنه را درگیر می کرد.
کارگردان جوان برای کارهای بعدی خود نیز از همین سبک پیروی کرد و تاحدودی ریتم تدوین را غیرخطی تر و سریع تر نمود. به همین ترتیب، عصبانی نیستم، لانتوری و مجبوریم به آثار پخته تری در فرم تبدیل شدند که توانستند جلوه های دیگری از مشی فیلمسازی درمیشیان را برای مخاطبان ترسیم کنند.
وجوه نوخواهانه این پرداخت، در همان اولین گام، جایزه خلاقیت و استعداد درخشان را از طرف جشن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران برای درمیشیان به همراه آورد. جایزه ای که در ادامه به نشان عباس کیارستمی برای فیلم لانتوری در جشن حافظ ادامه یافت.
در شکل محتوایی، درمیشیان علاقه بسیاری به مباحث روز و البته مباحثی که در میان مردم، پررنگ هستند، دارد. برخلاف خیلی از کارگردانان فعلی که تمرکز خودرا بر روی سوژه کمتر پرداخته شده گذاشته و بدعت هایی در فرم ندارند، درمیشیان، با ساختارمندی یک فرم جدید، به سوژه های شناخته شده می پردازد و تلاش دارد تا با به تصویرکشیدن چالش های رئالیستی، برشی از عصری را روایت کند که داستان درحال روایت است.
به دلیل همین نگاه صریح، برخی آثار وی در طول این سال ها مشمول تاخیر در اکران و یا ممیزی هایی شدند اما مهندسی درست این جریان و دوری از مصاحبه و فرافکنی های رایج، سبب شد تا درمیشیان به مثابه یک فیلمساز جوان هوشمند در سینمای ملی مطرح باشد.
البته که این امتیازها، تنها دلیلهای محبوبیت درمیشیان محسوب نمی شود. وی در سال ۹۱، چه خوبه که برگشتی را برای داریوش مهرجویی تهیه کرد. اتفاقی که برای مرتبه دوم در لامینور تکرار شد تا مهرجویی بعد از ۸ سال دوری از چرخه اکران، باردیگر به روی پرده بازگردد.
درمیشیان البه این روزها، مجبوریم را به روی پرده دارد؛ پربازیگرترین فیلم این کارگردان و البته یکی از پرمهره ترین فیلم های سالیان اخیر که پختگی روایت و امضای درمیشیان در تمامی سکانس های فیلم ازجمله مشخصه های این فیلم است.
درمیشیان حالا در ۴۱ سالگی، یکی از کارگردانان صاحب سبک و محبوب در سینمای ایران است. کمتر کارگردان جوانی در سینمای ایران یافت می شود که کستینگ مجبوریم حاضر است برای او در قالب یک تیم قدرتمند، جلوی دوربین برود. کارگردانی که اقبال بالایی در بین سینماگران دارد و کارنامه او تا همین امروز، مملو از افتخارات داخلی و بین المللی است. او روند افتخارآفرینی ملی و بین المللی را از اولین ساخته های غیرسینمایی اش شروع کرد که این منوال، تا همین امروز نیز ادامه یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب